بررسی اثرات گردشگری الکترونیک (e-tourism) بر درآمدهای بخش گردشگری در کشورهای منتخب

گردشگری الکترونیک که شامل کلیه اجزا کسب و کار گردشگری به صورت الکترونیکی می باشد، حاصل تعامل صنعت گردشگری و فناوری اطلاعات و ارتباطات است و به گردشگر کمک می کند در کوتاه ترین زمان و با حداقل امکانات و هزینه، ظرفیت های گردشگری یک کشور را شناسایی کند. در این تحقیق از طریق برآورد به روش داده های تابلویی، در دو آزمون به بررسی اثر گردشگری الکترونیک بر درآمدهای بخش گردشگری کشورهای منتخب آسیا و اقیانوسیه شامل: استرالیا، نیوزلند، اندونزی، سنگاپور، چین، ژاپن، مالزی، هند، کره جنوبی، فیلیپین، سریلانکا، تایلند، هنگ کنگ، پاکستان، ویتنام و ایران در بازه زمانی 2002 تا 2010 پرداخته شده است. این کشورها بر اساس شاخص آمادگی الکترونیک که آمادگی یک اقتصاد برای استفاده از رایانه های مبتنی بر اینترنت و فناوری اطلاعات به منظور تغییر روش های سنتی کسب وکار به اقتصاد جدید می باشد، به دو گروه، کشورهای توسعه یافته و در حال توسعه تقسیم شده اند. در این تحقیق برای برآورد مدل ها، درآمد گردشگری به عنوان متغیر وابسته و متغیرهای آمادگی الکترونیک، تولید ناخالص داخلی، تعداد گردشگر ورودی، نرخ ارز و آزادی اقتصادی به عنوان متغیرهای توضیحی در نظر گرفته شده و بحران سال های 2008 و 2009 نیز جزء متغیر های با ماهیت کیفی در مدل اعمال شده است. آزمون فرضیه ها بیان می‍ کند: فرضیه " آمادگی الکترونیک بر درآمدهای بخش گردشگری اثر مثبت دارد." در کشورهای توسعه یافته رد و در کشورهای در حال توسعه پذیرفته می شود؛ فرضیه " افزایش نرخ ارز بر درآمدهای بخش گردشگری اثر مثبت دارد." در هر دو مدل رد می شود و فرضیه " شاخص آزادی اقتصادی بر درآمدهای بخش گردشگری اثر مثبت دارد." در کشورهای در حال توسعه رد می شود.